5.1.7 Bir Peygamber Tanıyorum Hz. İbrahim

DİN KÜLTÜRÜ VE AHLAK BİLGİSİ

5. SINIF 1. ÜNİTE KONU ÖZETLERİ

5.1.7  Hz. İbrahim (a.s.)

Hz. İbrahim'in (a.s.) Mezopotamya bölgesinde yer alan Babil ülkesinde yaşadığı belirtilir. Burası şimdiki Harran ve Urfa çevresidir. Hz. İbrahim doğmadan önce Babil ülkesi Nemrut adlı bir kralın hakimiyeti altında bulunuyordu. Nemrut bir gece rüyasında çok parlak bir yıldızın doğduğunu, parlaklığının güneş ve aydan bile çok olduğunu gördü. Bu durum Nemrut'u korkuttu. Kâhinlerini çağırdı ve rüyasını onlara anlattı.

Onlar "Ülkende bir çocuk doğacak. Halkın dinini değiştirecek. Senin saltanatın da o çocuğun eliyle son bulacak" diye rüya hakkında yorum yaptılar. Bunun üzerine çok öfkelenen Nemrut yeni doğmuş ve doğacak olan çocukların öldürülmesini emretti. Nemrut'un yanında çalışan ve bu kararı duyan Hz. İbrahim'in babası Azer, henüz Hz. İbrahim'e hamile olan eşini gözlerden uzakta bir mağaraya götürdü. Bir müddet sonra eşi mağarada doğum yaptı ve Hz. İbrahim dünyaya geldi. Annesi Hz. İbrahim'i tehlike geçinceye kadar belli bir süre mağarada büyüttü.

Aradan bir zaman geçtikten sonra Nemrut artık tehlikenin geçtiği kanısına varıp çocukların öldürülmesi emrini kaldırdı. Bunun üzerine Azer eşini ve çocuğunu eve getirdi.

Hz. İbrahim zeki bir çocuktu. Ailesinin ve içinde yaşadığı halkın putlara taptığını gördü. İnsanlar taştan, tahtadan yaptıkları putlardan yardım istiyorlar, onlara yiyecekler sunuyorlardı. Ancak Hz. İbrahim'in aklı bu durumu kabul etmiyordu.

Bir gün kırlarda gezerken yoruldu ve bir ağacın altına oturdu. Kendisini ve her şeyi kimin yarattığını düşünmeye başladı. Böyle düşünürken yorgunluktan uyuyakaldı. Akşam uyanınca gökyüzünde parlak bir yıldız gördü. Aradığı yaratıcının bu parlak yıldız olduğunu düşünüp heyecanla yıldızı seyretmeye başladı. Ancak yıldız bir süre sonra gözden kayboldu. Hz. İbrahim "Batıp kaybolan benim Rabbim olamaz!" dedi. Arkasından ay bütün güzelliği ve aydınlığıyla dolunay şeklinde doğdu. Hz. İbrahim "İşte Rabbim budur" diyerek ayı seyretmeye başladı. Bir süre sonra ay da kaybolunca Hz. İbrahim üzüldü ve kaybolan şeylerin Tanrı olamayacağını düşündü. Sonra uykuya daldı. Sabah uyandığında güneşin doğmaya başladığını gördü. Güneşin ihtişamı, aydınlığı hepsinden daha fazlaydı. "İşte Rabbim budur. Zira bu hepsinden daha büyük" dedi. Ancak akşam olup güneş yavaş yavaş batmaya başladı ve bir süre sonra gözden kayboldu. Hz. İbrahim bunun da Tanrı olamayacağını anladı ve etraflıca düşünmeye başladı. Sonra bütün bu doğup batanları ve kainattaki her şeyi yaratan Allah'ı buldu. O'nun hepsinden daha güçlü ve büyük olduğunu, ancak kendisinin O'nu göremediğini anladı. "Ben hanif olarak yüzümü gökleri ve yeri yoktan var eden Allah'a çevirdim ve ben müşriklerden (puta tapanlardan) değilim." (En'am suresi, 79. ayet) dedi.

Hz. İbrahim'in babası Azer de putlara tapmaktaydı. Ayrıca bir put ustası olan Azer atölyesinde çalışırken oğlu Hz. İbrahim yanına geldi. Babasına, putların kendisini duyup duymadığını veya dua ettiğinde duasına karşılık verip vermediğini sordu. Azer oğlunun bu sorularına olumsuz cevap verdi. O zaman Hz. İbrahim babasına "Babacığım, elinden hiçbir iş gelmeyen, seni işitip görmeyen bu putlara ne diye tapıyorsun?" diye sordu. Azer bu duruma kızdı ve oğlunu yanından uzaklaştırdı.

Hz. İbrahim halkına putlara tapmanın yanlış olduğunu söyledi. Onları bir ve tek olan Allah'a inanmaya çağırdı. Halkı inanmasa da Hz. İbrahim bıkmadan usanmadan onlara doğruyu göstermeye çalıştı. Hatta bir keresinde halkın şehir dışında eğlence yaptığı bir zamanda tapınağa girip bütün putları baltayla parçaladı. Yalnız büyük puta dokunmadı ve baltayı onun boynuna asarak oradan uzaklaştı. İnsanlar eğlenceden döndükleri zaman putların parçalanmış olduğunu gördüler. "Bunu ancak İbrahim yapmıştır" diye düşündüler. Çünkü Hz. İbrahim kendileriyle eğlenceye gelmemişti ve aynı zamanda O putlara inanmayan biriydi. Hz. İbrahim'i çağırdılar ve putları kimin kırdığını sordular. Hz. İbrahim "...Bunu şu büyükleri yapmıştır. Konuşabiliyorsa onlara sorun bakalım..."(Enbiya suresi, 63. ayet) dedi. İnsanlar bir süre şüphe ve tereddüt içinde düşündüler. Hz. İbrahim onları Allah'a inanmaya çağırdı. Ancak onlar yine inanmadılar ve Hz. İbrahim'i kral Nemrut'a şikayet ettiler.

Nemrut Hz. İbrahim'i çağırdı. Olanları duymuştu ve O'nu sorguya çekti. Kendini beğenmiş bir tavırla Hz. İbrahim'e sordu:

─  Bu ülkenin Tanrısı benim. Senin Tanrın da kim?

Hz. İbrahim:

─ Benim Rabbim Allah'tır. O öldürür ve yeniden diriltir, diye cevap verdi.

Nemrut:

     ─ Ben de öldürür ve diriltirim, dedi. Daha sonra zindandan çağırttığı iki mahkumdan birisini öldürttü. Diğerini de serbest bıraktı.

Hz. İbrahim:

     ─ Allah güneşi doğudan getiriyor, sen de batıdan getirsene, dedi.

Nemrut bu sözlere şaşırıp kaldı, ne diyeceğini bilemedi. Onu cezalandırmak istedi ve ateşe atılmasını emretti. Herkes odun topladı. Odunlardan büyük bir yığın oluşturuldu. Sonra odunları ateşe verdiler. Hz. İbrahim'i de ateşin içine attılar. O anda Allahü Teala ateşe emretti: "Ey ateş! İbrahim'e karşı serin ve esenlik ol!". Ateş bir gül bahçesine dönüşüverdi ve Hz. İbrahim'i yakmadı. Bu, Allah'ın büyük bir mucizesi idi. Orada bulunanlardan bir kısmı gördükleri bu mucize karşısında Allah'a iman ettiler. Ancak Nemrut başta olmak üzere bir çoğu inanmamakta ısrar ettiler. Hz. İbrahim bu olaydan sonra kendisine inananları ve ailesini yanına alarak oradan Şam diyarına göç etti.